افزایش خشونت ها در افغانستان: کشتی مومنان که به گل نشسته است

بازرس ویژه آمریکا برای بازسازی افغانستان (سیگار) در گزارشی نوشته که حملات “دشمن” در این کشور در سه ماه گذشته میلادی (از جولای تا سپتامبر2020) در مقایسه سه ماه قبل‌ آن (اپریل تا جون) ۵۰ درصد افزایش یافته است.

وزارت دفاع امریکا به سیگار گفته که گروه تندرو طالبان عامل بیشتر این خشونت های بوده است، همزمان کارشناسان می گویند که طالبان از آدرس دین حملات شان را توجیه می کنند.

شکریه مومنی و سید حسین خاوری از جمله افغان های اند که می گویند به دلیل خشونت ها و آنچه آنها از آدرس دین در افغانستان شاهد بودند، عطای دین را به لقایش بخشیدند.

خبرگزاری رصد تلاش کرد با افغان های که به دلیل جنگ و خشونت ترک دین کردند مصاحبه کنند اما موفق شد تنها نظر دو تن را در این مورد بگیرد.

صحبت کردن در باره ترک دین در افغانستان کار سخت و ناممکن است، کسی حاضر نیست در این باره با رسانه ها گفتگو کند.

شکریه مومنی می گوید که او از اوایل کودکی و نوجوانی با موجی از خشونت ها دست و پنجه نرم کرده است و حتی روز تولد او (شنبه) به باور اطرافیانش یک روز شوم بوده است. او می گوید در زادگاهش (سرپل) مردم به این باورند کودکی که روزهای شنبه و سه شنبه بدنیا بیاید قدمش شوم است و نگاه مردم محل به متولدین این روزها نیک نیست.

به گفته خانم مومنی زمانیکه که او نوجوان بود به دلیل ترک نماز،  پدر کلانش صورت او را با سیگار سوزانده بود در حالیکه به گفته شکریه همین مرد (پدر کلان) به بهانه های مختلف از جمله دروس اسلامی، به دختران و پسران محله تجاوز می کرد.

او به خبرگزاری رصد گفت در زادگاهش هرکی با نفوذ بود و مومن تر بود بیشترین جنایات را انجام می داد او در این مورد به قومندان ضیا از فرماندهان محلی ولایت سرپل اشاره کرد که در بیشترین اختطاف و آدم ربایی دست داشت.

شکریه می گوید که دعا و نیایش خانواده های ربودشدگان هیچگاه نتوانست به داد آنها برسد و بعضی آنها با پرداخت پول اعضای خانواده شان را از بند ربایندگان آزاد می کردند و از سرنوشت بقیه خبری نبود.

شکریه در ولسوالی سنچارک ولایت سرپل متولد شد در هفده سالگی با یک مرد مسن نامزد شد و در 25 سالگی با او ازدواج کرد، ثمره این ازدواج حالا یک دختر چهار ساله است.

او در حال حاضر در سویدن زندگی می کند. شکریه مومنی به خبرگزاری رصد گفت که روزهای بدی را سپری کرده است و در این مدت نیایش و دعا نتوانست گرهی از مشکلاتش را باز کند.

به گفته این خانم مشکلات زندگی به حدی زیاد بود که او برای سه روز در یکی از بیمارستان های روانی در سویدن بستری شد.

این خانم می گوید، خانم های زیادی در زادگاهش مورد خشونت قرار می گرفتند و همه آنها برای حل مشکلات شان دعا می کردند اما او خانمی را سراغ ندارد که توانسته باشد از سر استغاثه و نیایش مشکلاتش را حل کرده باشد.

مومنی گفت: ” حملات انتحاری که در افغانستان در مکاتب، بیمارستان ها، شهر ها و حتی در مساجد رخ می دهد به این دلیل است که تعداد با خدا می خواهند تعدادی دیگری را با خود به بهشت ببرند، کسانی که هم کشته می شوند اول صبح دعای شان این بوده که شب صحی و سالم به خانه برگردند. “

او می گوید دیگر برای حل مشکلاتش دعا و نیایش نمی کند.

دوستانم مرا ترک کردند

سید حسین خاوری می گوید که پس از آنکه دین را ترک کرده، دوستان و اطرافیانش نیز او را ترک کردند.

آقای خاوری به خبرگزاری رصد گفت که حتی پدر و مادرش نیز او را عاق کرده و گفته که دیگر حاضر نیست او را بیبیند.

سید حسین از ولایت غور در غرب افغانستان است. او جوان 22 ساله ای است که عامل ترک دین را خشونت، جنگ و قوانین جابرانه می خواند.

سید حسین می گوید که اطرافیانش او را ترک کردند و حتی برخی آنها به او ناسزا می گویند.

مسلمانانی که ترک مذهب می‌کنند، در بسیاری از موارد مرتد محسوب می‌شوند و هدف آزار و خشونت قرار می‌گیرند.

دین گریزی و گرایش جوانان به فرهنگ غرب همواره دغدغه هایی را برای رهبران دینی، دین داران و خانواده های متدین به وجود آورده و تهدیدی برای نسل جوان محسوب می شود. این پدیده در سده های اخیر، به ویژه در قرن بیستم، بخش عظیمی از جهان را فرا گرفت و حتی موجب به وجود آمدن مکاتب فلسفی الحادی و ایدئولوژی های دین ستیز یا دین گریز گردید.

برخی کارشناسان امور دینی می گویند که در دین الهی هیچ عنصر گریزاننده وجود ندارد، به گفته آنها اگر انسان ها به دریافت معارف دینی و درک صحیح از دین حق نایل آیند، هرگز از دین نمی گریزند.

اما هستند افرادی مانند شکریه مومنی و سید حسین خاوری که به دلیل آنچه آنها خشونت دینی می دانند از دین بریده اند.

با آنهم کارشناسان امور دینی می گویند، عقل و عشق ـ هر دو ـ در متن دین جای دارند. دین هم ذهن و خرد انسان را تغذیه می کند و هم به دل آدمی حیات، حرکت و نشاط می بخشد.