طالبان در زمان مذاکرات تلاش میکرد چهره متفاوت تر از دوره قبلی خود به نمایش بگذارد. بارها ذبیح الله مجاهد، نعیم وردک و عباس استانکزی از این صحبت میکردند که طالبان در گذشته اشتباهاتی داشته که این بار تکرار نخواهند کرد. آنها آزادی رسانه و همچنین حق دسترسی زنان به کار و تحصیل را از موضوعاتی میخواندند که طالبان نسبت به آن تغییر دیدگاه پیدا کرده است. این گروه اما زمانیکه قدرت را به دست گرفت، اولین اقدام شان، حذف وزارت امور زنان از بدنه دولت بود. سریالی که با بستن مکاتب دخترانه تکمیل شد. آنها حضور زنان را به گونه ای تعریف کردند که عملا از تمامی کارها در امور اجتماعی و رفع نیازهای شان باید دست بکشند.
طالبان، زنان را از کارهای دولتی خانه نشین کرده و در بعضی موارد از آنها خواسته که یکی از اعضای مرد خانواده را معرفی کنند.
نقض قوانین طالبان در مورد لباس پوشیدن با مجازات سختی از سوی این گروه روبرو بوده است. دیگر محدودیت های جنسیتی طالبان در ارایه کمک های بشر دوستانه و پزشکی به زنان نیز مشکلات زیادی را به وجود آورده است. آمارها بار دیگر از افزاش مرگ و میر مادران هنگام زایمان را نشان میدهد. در مناطق مختلف گزارشهایی مبنی بر قتل پرستاران و فعالان زن وجود دارد. مقامات طالب در شماری از مناطق دختران را به زور به عقدشان درآورده اند.
زنان زیادی که با وجود دیدگاه های سنتی حاکم در افغانستان توانسته بودند درس بخوانند و در اجتماع فعال باشند از ترس طالب افغانستان را ترک کرده اند که این مسئله فقر فرهنگی در آینده را فربه تر نیز میسازد.
با اینکه جامعه جهانی در برابر سختگیری های طالبان در برابر زنان، واکنش نشان داده اند اما اقدام جدی دیده نمیشود.
بسیاری از کشورها به صورت غیر رسمی با طالبان در ارتباط اند. از جمله، قطر، ترکیه، ایران، روسیه و چین که هر کدام حتی قراردادهای اقتصادی با این گروه انجام داده اند.
زنان در ابتدای حضور طالبان تلاش کردند که با تظاهرات ها حقوق شان را مطالبه کنند اما با سرکوب سخت گروه خشن طالبان روبرو شدند. در حال حاضر افغانستان به سمت یک سیاه چالی در حرکت است که زنان بزرگترین قربانی آن است و با توجه به قوانین سختگیرانه طالبان به نظر میرسد که در آینده نزدیک تصویر روشنی از بهبود وضعیت زنان دیده نشود.
عدم حق دسترسی زنان به تحصیل، نسلهای آینده را با مشکلات فرهنگی و اجتماعی بیشتری روبرو خواهد کرد زیرا بیسوادی زنان رابطه مستقیم با عدم پیشرفت جامعه و عدم پویایی نسل های بعدی دارد.
زنان در زندان بزرگی به نام افغانستان به سر می برند که اگر راه چاره ای پیدا نشود و آنان بیسواد باقی بمانند نسل بعدی افراطی تری خواهیم داشت.