گفته‌های طالبان که تاهنوز از مذاکرات صلح همگانی شده، طالبان دهه نود را نشان می‌دهد، نه بهتر از آن را. سخنان این گروه همه‌اش مبهم و چند پهلو است و گاها صریح حرف زده است که آن‌هم نشان دهنده‌ی ایدئولوژی منجمد این گروه است. مثلا این گروه می‌گوید که خواهان استقرار «نظام اسلامی» در آینده است؛ اما تعریف خاصی از این نظام ارایه نمی‌دهند. چون ما اکنون اسلام واحد نداریم که بر اساس آن نظام اسلامی بسازیم. در صورت تشکیل چنین نظام، تمامی گروه‌ها و فرقه‌های اسلامی را زیر چتر گرفته نمی‌تواند، چه برسد به گروه‌ها و اقلیت‌های دیگر فکری و مذهبی. از این رو، تشکیل چنین نظام از همین ابتدا با پرسش مواجه است. نگرانی جدی این است که امریکا هم به صورت تلویحی از نظام مورد نظر طالبان حمایت کرده است.
گذشته از مسایل دیگر، در مورد زنان و آموزش زنان، دیدگاه طالبان هیچ تغییر نکرده است. آن‌چه که از زبان اشتراک کنندگان این گروه در مذاکرات منتشر شده، دیدگاه‌شان در قبال زنان منفی است. مثلا آموزش مختلط دختران و پسران را توهین به کرامت زن دانسته و نیز گفته‌اند که برای زنان مطابق شریعت حقوق و احترام قایل‌اند. در حالی که قوانین شرعی و فقهی را گروه‌ها و شخصیت‌های اسلامی تا هنوز تفسیرهای گوناگون کرده‌اند و یک اصل مشخص در این مورد و جود ندارد. دوما این‌که ما شریعت کدام اسلام را بپذیریم. قوانین اسلامی در جوامع مختلف اسلامی متفاوت از هم است.
آن‌چه که مهم است، همان‌گونه که هیات طالبان، یک‌سان، یک‌دست و بسته است، فکرشان نیز مانند دهه‌ی 90 بسته مانده است. در ترکیب هیات‌شان حتا یک زن وجود ندارد، نماینده‌ی طیف‌های دیگر جامعه نیز جامعه‌ی طالب وجود ندارد.